روزاسه (قرمزی پوست)

روزاسه یک بیماری التهابی مزمن پوست است که عمدتاً مرکز صورت را درگیر می‌کند و با قرمزی مداوم (اریتما)، گرگرفتگی، رگ‌های خونی قابل مشاهده (تلانژکتازی)، جوش‌های کوچک قرمز (پاپول) و چرکی (پوستول) مشخص می‌شود. این بیماری معمولاً پس از سن ۳۰ سالگی آغاز می‌شود و در افراد با پوست روشن شایع‌تر است، اما می‌تواند هر نوع پوستی را درگیر کند.

علت‌شناسی روزاسه شامل اختلال در سیستم ایمنی ذاتی، افزایش بیان پپتیدهای ضد میکروبی مانند کاتلی‌سیدین (LL-37)، و پاسخ‌های غیرطبیعی عروقی است که منجر به اختلالات نوروعروقی می‌شود. عوامل تحریک‌کننده شامل نور خورشید، گرما، الکل، غذاهای تند، استرس و حتی برخی محصولات مراقبت پوست می‌توانند علائم را تشدید کنند. کنه دمودکس، که به طور طبیعی روی پوست زندگی می‌کند، در بیماران روزاسه با تراکم بالاتر دیده می‌شود و ممکن است در ایجاد التهاب نقش داشته باشد.

روزاسه چهار زیرنوع شناخته شده دارد: اریتماتو-تلانژکتاتیک، پاپولوپوستولار، فیماتوس و چشمی، که هرکدام ویژگی‌های بالینی خاص خود را دارند.

مدیریت مؤثر روزاسه شامل شناسایی و اجتناب از عوامل محرک فردی و استفاده از درمان‌های موضعی و سیستمیک است.

• درمان‌های موضعی شامل مترونیدازول، اسید آزلائیک، ایورمکتین و بریمو نیدین (برای کاهش قرمزی) هستند.
• آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی مانند داکسی‌سایکلین به دلیل خواص ضدالتهابی، به‌ویژه در زیرنوع پاپولوپوستولار، معمولاً تجویز می‌شوند.
• برای تلانژکتازی و قرمزی مداوم، درمان‌های لیزر و نور مانند لیزر رنگی پالسی (PDL) و نور پالسی شدید (IPL) به‌طور گسترده استفاده می‌شوند.
• تحقیقات جدید شامل مینوسیکلین موضعی و مهارکننده‌های Rho-kinase است که در حال بررسی بالینی هستند.

روتین مراقبت از پوست باید بر تقویت سد پوستی با محصولات ملایم، غیرتحریک‌کننده و بدون عطر تمرکز داشته باشد. استفاده از ضدآفتاب ضروری است، زیرا تابش UV یک عامل تحریک‌کننده قوی است. روزاسه چشمی ممکن است نیازمند بهداشت پلک، استفاده از روان‌کننده‌ها و آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی باشد.

مدیریت بلندمدت اغلب نیازمند ترکیبی از درمان دارویی، لیزر و آموزش بیمار برای کنترل بهینه و بهبود کیفیت زندگی است.